Mar pháiste, shamhlaigh mé bheith i mo dhochtúir—ba é sin mo shaol ar fad Blianta d’obair chrua a d’íoc as nuair a d’éirigh liom bheith ina shúileolaí. Thóg mé an fhreagracht sin go dáiríre—riamh gan brostú, riamh gan neamhaird.
Ansin, i 2024, tharla casadh gan choinne i mo shaol. Tharla timpiste—tapa, gan bhrí—agus d’fhág sí mo lámh go dona gortaithe. Chuir mé mé féin isteach i ndeisiúchán, ag crochadh ar an dóchas go bhféadfainn filleadh ar an máinliacht. Ach tar éis míonna cóireála, tháinig an fhírinne i bhfeidhm: ní rachadh mé i mbun scalpel arís riamh.
Ar feadh seachtainí, b’fhéidir míonna, d’fhill mé ar an timpiste arís agus arís eile. Cad a bheadh ann dá mbeadh mé fán teach an lá sin? Cad a bheadh ann dá mbeadh mé tar éis bóthar eile a thógáil?
Ach bhí a fhios agam nár cheart dom a bheith gafa i ngéibheann pian—rith rud éigin ionam gan fanacht briste.
Ansin thosaigh mé ag cuardach ar líne, beagnach gan chuspóir, ar rud éigin—ar bith rud ar bith—ar féidir liom a thabhairt dom arís braistint treorach. Sin nuair a tháinig mé trasna ar tuftáil. Na dathanna geala, an sásamh tadhaill, an rithim a théann snáth isteach i bhfoirm—chuir sé seo go léir rud éigin orm. Ach ansin tháinig amhras orm: An bhféadfadh mo lámh an strus a bhaineann le gunna tuftála a láimhseáil? An raibh sé seo fós ina bhrionglóid eile a bheadh orm a thréigean? Choinnigh mé siar.
Ansin chonaic mé trácht ó dhuine a bhí gortaithe ina lámh cosúil liomsa. Scríobh sí, “Déanaim snáthú chun leigheas, ní chun foirfeachta.” Bhris an t-aon abairt sin rud éigin ionam. Má d’fhéadfadh sí é a dhéanamh—cén fáth nach mise?
Sin mar a fuair mé amach é an Clawlab.
Chaitheas laethanta ag déanamh taighde. Rinne mé comparáid idir na cítí, léigh mé gach athbhreithniú, d’fhéach mé ar thaispeántais ceann i ndiaidh a chéile. Faoi dheireadh, bhuaigh dearadh machnamhach agus treoir shoiléir Clawlab mé. Ní raibh sé díreach ina tháirge; mhothaigh sé mar gheall gealltanas—go raibh áit ag tosaitheoirí, fiú na briste, sa cheird seo. Nuair a léigh mé an abairt seo ar a suíomh gréasáin: Ag ClawLab, creidimid gur cheart go mbeadh deis ag gach duine a gcuid mothúchán a chur in iúl trí chruthaitheacht. Ag an nóiméad sin, bhí a fhios agam gurbh é Clawlab an rogha ceart dom.
Nuair a phioc mé gunna tuftála Clawlab den chéad uair, bhí mé neirbhíseach. Bhí mo lámha ag crith—ní hamháin de bharr strus fisiciúil, ach de bharr eagla. Ach bhí sé níos éadroime ná mar a shíl mé. Agus mé ag treorú an ghunna tríd an bhfabraic, lúb i ndiaidh lúb, ghlac suaimhneas aisteach orm. Mhothaigh mé rud nach raibh mé tar éis a mhothú le fada: smacht. Ní ar gach rud, ach ar an nóiméad beag seo amháin. Le gach píosa a chruthaím, mothaím níos fuinnmí. Cosúil le gach tuft a chabhraíonn le mo mhothúcháin dhiúltacha a bhaint amach.
I mo shaol roimhe seo, d’úsáid mé scalpel chun cabhrú le daoine eile. Anois, úsáidim gunna tuftála chun mé féin a leigheas. Tá na huirlisí difriúil, ach tá an chuspóir céanna: rud éigin bríomhar a chruthú.
Le déanaí, bhog mé amach as an gcathair—áit lán le cuimhní áille agus phianmhara araon. Tá cónaí orm anois i mbaile beag ciúin cósta ina mbuaileann an fharraige leis an spéir gan aon imeall géar. Bíonn boladh salainn agus túsanna úr san aer.
Inné díreach, chríochnaigh mé mo chéad brat anseo ag úsáid na gcéadanna Clawlab. Bhí an ghrian ag dul faoi, ag scaipeadh scáthanna órga fada trasna mo spáis oibre. Amuigh, bhí na tonnta ag cogarnaíl in aghaidh an chósta. Istigh, chnóthaigh mé an snáithe deireanach. Thug mé céim siar agus d'fhéach mé ar an bpíosa—ní hamháin brat, ach siombail.
Tá sé seo níos mó ná ealaín. Seo mo fhilleadh. Comharthaíonn an ruga seo tús mo shaol nua.
Ceann níos ciúine, b’fhéidir. Ach ní lú brí. Ní bheadh mé ina máinlia níos mó, ach is déantóir mé fós. Duine atá cúramach fós. Agus tá bealach nua aimsithe agam chun mo scéal a cheangal le chéile—ceann lúb ag an am.
